سمینار طراحی برای اسمبلی

سمینار طراحی برای اسمبلی (DFA)

در 30 سال گذشته مونتاژ توسط اپراتور انجام می شد و مهندسان بیشتر به فکر طراحی فرآیند مونتاژ بودند و فقط زمانی که ماشین های اتوماتیک مونتاژ و رباتیک وارد صنعت شدند ، طراحان به فکر این افتادند که به جای این که فعالیتهای خود را بر روی فرآیند مونتاژ متمرکز کنند از ابتدا محصول را به صورتی طراحی کنند که م

تاریخچه DFA:
در 30 سال گذشته مونتاژ توسط اپراتور انجام می شد و مهندسان بیشتر به فکر طراحی فرآیند مونتاژ بودند  و فقط زمانی که ماشین های اتوماتیک مونتاژ و رباتیک وارد صنعت شدند ، طراحان به فکر این افتادند که به جای این که فعالیتهای خود را بر روی فرآیند مونتاژ متمرکز کنند از ابتدا محصول را به صورتی طراحی کنند که مونتاژ آن آسان باشد. بنابراین از همان ابتدا هدف اصلی  DFA‌ ساده سازی عملیات مونتاژ، کاهش تعداد قطعه محصول،  کاهش هزینه ها، قابل اطمینان تر کردن محصول و ... بود. یکی از تولید کنندگان خودرو که در فرآیند طراحی به مونتاژ قطعات توجه می کرد هنری فورد بود. و خودرو های اولیه او نسبت به رقیبانش ساده تر و تعداد قطعات کمتری داشت و بعد از جنگ جهانی دوم DFA در صنایع هوایی آمریکا و انگلیس بطور جدی بکار گرفته شد.اولین بنیانگذار DFA، بوثروید و همکارانش در دانشگاه سالفورد انگلیس بود.
در دهه ی 1970هیتاچی یک مجموعه روشهایی برای ارزیابی مونتاژ پذیری توسعه داد که به عنوان DFX‌در مقیاس کوچک شناخته می شود.
بوثروید در اواخر دهه ی 1960 و اویل دهه ی 1970 برای اولین بار به  DFAپرداخت ، او و همکارانش معتقد بودند که مونتاژ 30-50 درصد هزینه های تولید یک محصول را به خود اختصاص می دهد که این تفکر بر پایه ی مشاهده استوار بود. آنها با بازرسی از کارخانه های  مختلف، مشاهده کردند که بیشتر کارکنان یک کارخانه  به کار مونتاژ مشغولند یا اینکه به کار مونتاژ کمک می کنند مانند آوردن قطعه ، برداشتن جعبه های خالی و کارهای دیگر و تعداد کمی از کارکنان به ساخت قطعه مشغولند چون بیشتر فرآیند های ساخت قطعات توسط ماشین های اتوماتیک مانند CNC انجام می شود . بنابراین کاهش تعداد قطعات موجب کاهش هزینه های تولید محصول می شود. بوثروید روشهایی برای شناسایی قطعات غیر ضروری توسعه داد که با نام راندمان مونتاژ شناخته می شود . که مشخصات این روش در بخشهای بعدی تشریح می شود.
در دهه ی  1980 بوثروید توانست این تکنیک را در صنعت به کار ببرد و او توانست هزینه های تولید را کاهش دهد و دلیل این کاهش هزینه ها، کاهش هزینه های مونتاژ نبود و در واقع بر خلاف ایدئولوژی قبلی خود که فرض کرده بودند هزینه های مونتاژ 30-50 درصد هزینه های تولید محصول است نشان داد که هزینه های مونتاژ کسر کوچکی از هزینه های تولید است بلکه خود قطعه گران ترین آیتم در تولید محصول است زیرا حذف قطعات منجر به حذف هزینه های مواد آن، هزینه های ساخت آن، هزینه های انبارداری و هزینه های زنجیره تامین می شود. بنابراین DFA به فرآیند های ساده سازی ساختار محصول مربوط می شود که ما معماری محصول می نامیم.
در سال 1980 بوثروید تکنولوژی طبقه بندی و امتیاز دهی خود را بصورت یک نرم افزار درآورد که این نرم افزار در مورد قطعه یک سری سوال می پرسید و سپس به قطعه امتیاز می داد و بر اساس این امتیاز یک سری توصیه هایی برای بهبود قطعه ی مورد نظر به مهندسان می داد و شرکت هایی از جمله Fujitsu ،  Sony ، Denso، Toyota از این نرم افزار استفاده می کردند.